Een keer écht thuis

Na drie maanden, moeten we vandaag eens niet bergop, bergaf, bergop naar Gasthuisberg. En dat met zo'n herfstzon. Sennes witte bloedcellen blijven overeind, nemen beetje bij beetje toe, en dus kan het medicament dat daar mee voor zorgt, verder afgebouwd worden. Eens een dag geen toediening, maakt deel uit van dat plan. Het helpt ons beetje bij beetje meer adem halen. De dagen op dagzaal lopen redelijk vlot, maar vreten tijd en ook wel energie. Er gaat bijna geen dag voorbij of Senne heeft een transfusie nodig van (meestal) bloedplaatjes of bloed. Dat wordt afgeleid uit een bloedname die bijna onmiddellijk gebeurt bij aankomst. Dan is het wachten op de resultaten van die bloedname en krijgt hij intussen meestal een uurtje les terwijl zijn medicatie aanhangt. Als het bloedresultaat dan gekend is, is het wachten op de bestelde 'gele of rode zak'. Een halve dag zijn we makkelijk zoet. We nemen tegenwoordig weer onze brooddoos mee en picknicken in de transplantkamer op de dagzaal. Voor Senne is er wel eten te vinden in de keuken, maar weer die boterhammen uit plastieken zakjes, als het niet moet, moet het niet he.

Doel van de dag: de loempia's van op tv namaken. Wij naar de Colruyt dus. Sennes actieradius breidt met de dag een beetje uit. Hij gaat alle herontdekkingen met een brede grijns tegemoet, en bereidt zich voor met een nieuwe leuze 'als er veel mensen zijn, doe ik mijn maskertje op, als er niet veel mensen zijn, niet'. Hij maakt er totnu niet zo'n probleem van om zelf een maskertje op te zetten als we een drukkere buitenwereld tegemoet gaan. Hij ziet het gestaar (nog) niet.

In de Colruyt vindt hij snel opnieuw het karretje om aan te hangen en gaat hij meteen op zoek naar proeverijen, al is dat net nog verboden vrucht. Gelukkig valt er deze keer niet veel te vinden. Toch is een gecharmeerde opa mij te snel af als we het sinterklaassnoep passeren: alsof hij zelf Sinterklaas is, stopt hij Senne de schotel mariabeeldjes onder zijn neus. Te snel en te zoet om te weigeren. Ik kan maar hopen dat er niet teveel vuile vingers zijn doorgegaan...

En zo is het elke dag een mix van genieten en stressen. En opgelucht zijn als de thermometer vertelt dat Senne weer in eigen bed kan kruipen. Met een boekje voor het slapengaan, ook weer zo'n gezellige herontdekkingstocht. Rupsje Nooitgenoeg vandaag. Het was dan ook weer een lekkere dag.