Nog nooit kruisten leven en dood, ziekte en gezondheid zo overrompelend onze weg als afgelopen week. Wat botsen daardoor vele tegengestelde emoties tot een verwarrende knoop die zich richt op buik, slaap en schouders.
Als Fran bij het ontwaken spontaan aan haar open raam gaat staan, naar de lucht kijkt en naar haar kleuterjuf zwaait, moet ik eens zuchten en slikken. Als ze haar eerste zelfgeschreven 'boek' opdraagt aan die juf en ik lees dat het eindigt met de zin 'en de bloemen groeien,' zucht ik opnieuw. Zoveel moois in zoveel eenvoud. Ik zie het wel, maar het kan er precies niet in. Een smsje dat klein, nieuw leven aankondigt, omarmt me met hoop en warmte. Ik pak op mijn beurt eens goed mijn man en kinderen vast.

De voorbije week in en rond 'ons' ziekenhuis, is Senne een beetje aan het vasten precies. We zijn dan ook een heel gezonde appetijt gewoon.
Zijn beenmerg lijkt zich beetje bij beetje te herstellen: de witte bloedcellen houden stand, dansen wel wat in aantal, maar alleszins kan de speciale medicatie achterwege blijven. Een transfusie van rode bloedcellen is ook al weer eventjes geleden, al stond zijn 'cijfer' vandaag wel laag. Afwachten hoe lang hij het hiermee trekt. En vandaag was nog eens een transfusie van bloedplaatjes nodig. We kregen wel het ganse weekend overbrugd, en afgelopen maandag wilden de artsen proberen of het tot vandaag zonder transfusie zou lukken. Nipt, maar ja, gelukt dus. Het houdt ons 's avonds nog wat aan huis gekluisterd, of doet ons minstens nadenken: iemand weg met de auto en bijvoorbeeld een uur onbereikbaar in een sport- of filmzaal, dat  zit er nog niet in. Bereikbaar zijn en binnen geringe tijd terug thuis kunnen geraken zijn nog voorwaarde om weg te kunnen. Een koppige bloedneus is immers geen lachtertje.
Vandaag vertelde de arts dat Sennes beenmerg heel jonge cellen toont die de voorloper zijn van bloedplaatjes, wat geruststellend nieuws is dat de aangekondigde beenmergpunctie van de agenda haalt.
We bedelden afgelopen week ook weer een medicament minder af, waar gezien zijn uitblijvende maaglast werd op ingegaan. Het was een pilletje met wat 'gedoe': wegens groot formaat mochten we het openmaken en de inhoud voorzichtig op een lepeltje gieten. In het ziekenhuis zorgde de statische energie die ontstond door het openen en leeggieten van de plastiekachtige ampule op een plastieken lepeltje dat uit plastieken verpakking was gehaald, vaak voor wegspringende mini-bolletjes medicatie. Hilariteit én gevloek alom. Thuis, met onze 'gouden lepeltjes', was dat geen probleem, maar het bleef toch geprul. Wegens te zure maag, moest het ook met cola worden ingenomen. Voortaan dus geen cola meer op de ontbijttafel ten huize Janssens-Debelder! Met deze wijziging printte de attente assistente ons spontaan nog eens Sennes medicatieschema af, wat sterk achterhaald bleek, en nu dus opnieuw correct werd ingevoerd in zijn dossier. Je mag hier geen té verwarde ouder zijn die bij medicatietwijfel hoopt op een houvast in het dossier. Het werkt vaker omgekeerd.