341, here we are

Hier zitten we dan weer. Wat een vreemd gevoel...

We liggen terug op onze 'startafdeling' 341, waar we meer dan een jaar geleden gestart zijn. De scheiding tussen de afdelingen verwatert meer en meer door het toenemend aantal patiëntjes op de andere afdeling, vertelt de verpleger ons. Er liggen inderdaad opvallend veel patiëntjes van de andere afdeling. We herkennen hun felgekleurde naamborden aan de deur. Het is er druk, spijtig veel te druk. Het personeel stelt zich zo multi-inzetbaar mogelijk op en springt in waar nodig, of het nu om een kind gaat met kanker, met een long- of andere infectie, met een bloedziekte, een immuniteitsprobleem of met één of andere transplantie, los dus van of 'de rode gang' of 'de gele gang' nu de oorspronkelijke afdeling is. Dat de afdelingen soms door mekaar lopen, wordt niet altijd in dank afgenomen door ouders, weten we. Dat klinkt regelmatig in uitwisselingen tussen ouders. Zelf zijn we tevreden van en op beide afdelingen. We liggen nu op het einde van de gang, bijna in de hoek. Er is protectieve isolatie opgestart, al hangt het papier zo nog niet uit. We zijn intussen mondig genoeg om iemand die dit niet toepast, hier op te wijzen. Niet prettig maar het is de enige manier om je veilig te voelen in een midden en een periode waar infecties welig tieren.

Hier liggen we dus weer, in een oververhitte kamer, met slecht geïsoleerde muren waardoor een goeie nacht bij je eigen kind toch kan zorgen voor een slechte nacht, met het geluid van besampompen die de gangdeuren bedienen tot in je kamer, in een smal, te kort, hard zetelbed. En dus met een vreemd gevoel. Want ik lig hier gewoon naast mijn zoon. Ja, dat doet vreemd. Ik betrapte mezelf erop dat ik braaf in de zetel bleef zitten terwijl hij naar Tom en Jerry keek. Tot ik dacht: 'hé, ik heb zelf geen masker en schort aan, ik mag gewoon mee op zijn bed gaan liggen!' wat natuurlijk warm werd ontvangen. Ik mag hier gezellig mee eten, mee tanden poetsen, mee spoelen ('Pudding Tarzan!'), ik voel hier het enthousiast gespuw tot op mijn blote hand, en ik voel al het tandpastaschuim dat daar dan natuurlijk nog op volgt ('Mama, hou je hand nu eens daar, en niet kijken he! En nu dáár, en níet kijken, he!'). En nu is niet alleen Jef hier, maar ook kleine Jules en Jan en Muis en Buzz Lightyear. En als er hier iets op de grond valt, moet dat niet meteen weg. Wat    een      vreemd     gevoel...

Senne ligt voor de nacht met een krokodil aan zijn wijsvinger: een klem die verbonden is aan een monitor die zijn saturatie meet. Net als ik dit typ, gaat de monitor in alarm: de krokodil is van Sennes vinger geraakt, ondanks de dikke tape die er rond zat. Dat belooft... Een eerste zak bloedplaatjes zit er in. Morgen vroeg volgt een tweede en dan zal de bloedname vertellen hoe het vervolg er uit ziet. Rond de middag wordt hij normaliter in slaap gedaan. Tot dan moet hij nuchter blijven. Ook dat belooft...

Nu kan hij dromen van sneeuwpret (gisteren met de slee telkens van wat hoger van een helling op de Koeheide, en vandaag aan een iglo begonnen in onze tuin - geen kleine inspanningen die Senne spontaan afwisselde met sneeuwballen, een sneeuwpop, enkele omwentelingen, breeduit in de sneeuw: 'zááálig, die sneeuw in de winter!') en van pannenkoeken, en hopelijk niet van de slaapdokter die hem morgen staat op te wachten. Want ondanks zijn goedgemutste bui bij het betreden van zijn 'tweede thuis', toch is ook hij bezorgd. Toen hij even alleen was toen ik de plateau terugbracht richting keuken, trof ik hem bedrukt aan. Na een beetje aandringen kwam het er uit: 'ik wil niet naar de slaapdokter...'