Wat een nacht... De krokodil beet nogal hard en dus opende Senne ongeveer om het uur zijn ogen met de heldere vraag 'mama, knijp je de krokodil eens op een andere vinger? De deze doet zo'n pijn.' Met daarbij een ijverige, wakkere nachtverpleger die elke gemeten temperatuur luidop voorleest en de kamerdeur na elk bezoek open laat, deed het opstaan pijn vanochtend.
De anesthesist was niet op de kamer geraakt, dus mocht de kamer naar de anesthesist. Het beeld van een kuchende wachtzaal voor ogen, heb ik Senne voor een film gelaten en ben ik daar alleen met een kop koffie en een koek naartoe gesneld. Terug na een langzaam uur, lag Senne al in de gang op zijn bed met vers aangehangen medicatie, klaar om naar beneden gereden te worden: blijkbaar stond hij toch iets vroeger op de lijst dan gezegd. Reppen om weer stil te vallen: beneden vraag ik een wachtplek buiten de drukke wachtzaal en maar goed want het is voor nog anderhalf uur. De iPad vangt wat ongeduld op, de pamper de pipi - een ziekenhuiswc, daar zet ik Senne liever nog even niet op.
Als Senne aan de beurt is, vult de werkruimte zich ook met de proffen die we graag dichtbij ons hebben. Daar hoor ik dat hij met de twee transfusies meer dan honderd duizend bloedplaatjes heeft. Een reservezak wordt in beweging gehouden door de prof herself. Dat ik hem in goede handen achterlaat, is duidelijk, maar blijft moeilijk. 't Liefst zou ik na zo'n gebeuren meteen en recht een fris bos in duiken.
Binnen de ingeschatte timing van anderhalf uur mag ik terug naar Senne die intussen naar de ontwaakbox is gebracht. Meteen vraagt hij naar eten en drinken. Hij zal nóg drie uur moeten wachten want zijn saturatie is niet ideaal. Na een strijd met een zuurstofmasker, houdt hij geboeid de monitorcijfers in de gaten, alsof het een scorebord is. Het masker mag dan verder en verder weg gelegd worden, tot de arts groen licht geeft om terug naar boven te gaan.
Daar wacht een plateau vol lekkers, met pannenkoeken toe. Hij neemt er zijn tijd voor. En tussen enkele happen door zoekt hij de wc op: eerst via een potje op bed, dan gedragen naar de badkamer, en dan 'hé, ik kan stappen?!'. Houterig, je ziet de rugplakker van de botboring trekken, maar zelfzeker. Het is vlot verlopen. Dat zie ik al zonder briefing van artsen, wat hier altijd pas daags nadien gebeurt precies. Relax is hij gaan slapen, meteen met zijn handen in zijn nek. Zo zie ik hem graaglieverliefst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.