Daar wordt aan de deur geklopt...

Na een zalige nacht, start de dag op z'n gemak. Leen 'van de muziek' komt eens horen of en wanneer ze mag komen, en krijgt niet alleen een ja! nu! maar ook een demonstratie van pillen- en siroopslikkerij. Haar muziekdoos vol 'menstrumensjes' kan voor Senne niet snel genoeg ontsmet zijn. In die wachttijd krijg ik de richtlijn om buiten te blijven. Ook hier neemt hij moeiteloos terug de isolatiegewoontes over. Terwijl Senne musiceert met Leen, zie ik de psychologe en enkele verpleegkundigen van in de zomer. Als Leen dan terug in de gang verschijnt, moet ze toch iets kwijt: Senne deelde met haar even zijn volledige jypmama, van stof, kleur tot geur...

Na de muziek staat er een rij voor de deur, mezelf incluis: clown Babette heeft een onderonsje met meneer. Er wordt getoverd (een pluim en een botsbal uit een bellenblazer) en zot gespeeld (tennis met een botsbal tegen de muur - sorry buren...). De assistente schuift aan en de juf gaat dan maar eerst naar een ander kindje. De spelbegeleiding komt ook een kaartje trekken, maar dan eentje voor de namiddag.

Tegen dat de prof komt luisteren naar zijn longen en zijn opgekomen hoest, krijgt zij (weer) de volle lading. Een beetje gênant, want het is in onze ogen Sennes held en beschermengel, die hem vorig jaar door het oog van de naald trok. Ze staat altijd paraat alsof het voor haar eigen kinderen is. En uitgerekend telkens bij haar ontploft hij, keer op keer. Ze heeft kinderen van dezelfde leeftijd, kent haar patiënten door en door, en weet dus ook hoe ze hem kan paaien. Met het vooruitzicht op een spiderman, wordt hij even ietsje kalmer...
De prof geeft ons nog de planning van de komende dagen mee: behoudens een plotse ommezwaai, mogen we morgen naar huis. Wel eerst de bloedname afwachten en eventueel een plaatjestransfusie. Sennes norm ligt tijdelijk op 80000, gezien de recente ingrepen. Maandagnamiddag worden we dan terug op de dagzaal verwacht.

Na de prof klopt de kine aan de deur die blijkbaar ook al twee keer is komen kijken maar de wachtrij telkens te lang vond. Het is iemand nieuw die zich niet laat doen door onze koppige man. Het wordt eerder brul- dan ademhalingskine tot hij uitgeput op mijn schoot kruipt om uit te snikken en te hijgen. Het geeft de kine tijd om bekertjes bij te halen en een spel te introduceren. Sennes ogen kijken ineens vanuit een schalkse hoek van op mijn schoot naar de tafel vol bekertjes - het ijs is gebroken, de boze bui bekoeld. De kine blijkt zinnig: er zit blijkbaar wel wat vocht/slijm op zijn longen van de bronchoscopie en biopsie en daardoor ademt hij snel en oppervlakkig en hoest hij plots zo vast. Met de spelletjes moeten de fluimen loskomen en moet zijn ademhaling weer dieper geraken. Vanavond zou er nog eens kine komen, en in het weekend ook. We mogen zelf ook altijd blaasspelletjes spelen. We weten wat doen de komende dagen.

De rest van de namiddag reserveren we voor juf Martien, die ook al twee keer in de wachtrij stond. Senne houdt van het lesuur en van zijn juf die telkens eenzelfde stramien volgt, beginnend met een verhaaltje, eindigend met een spelletje.

Na zoveel bezoekjes vrees ik een beetje voor zijn motivatie om nog te aerosollen, maar Senne is Senne en laat zich opnieuw redelijk makkelijk overtuigen. Als er halverwege dan opnieuw aan de deur wordt geklopt en papa en Fran verschijnen, is zijn motivatie dubbel zo groot. Omwille van de veel te straffe dampen, komen zij de kamer niet in en gaat Fran met papa knutselen in de speelzaal op het einde van de gang. Als ik hen opzoek voor een wissel, tref ik een gezellige drukte. Fran is de enige brus tussen allemaal patiëntjes. Tussen haar strijkparels door, zie ik haar kijken en stil opmerken: 'kijk mama, die jongen...., en dat meisje....'. Zonder schroom vraagt ze dan aan de speljuf om haar hoofdzakelijk roos geparelde Hello Kitty vast te strijken, en vastberaden huppelt ze daarna de lange gang door: 'mama, ik ga al naar Senne he.' Ook Fran haar wereld is fameus verruimd afgelopen jaar.

Senne nestelt zich dan tegen zijn papa op het bed, de iPad als bondgenoot. Fran kruipt tegen mij in de zetel, met een verfilming van assepoester voor onze neus. Alsof we in de living zitten...  Tot de klok etensuur aangeeft en Bertem lonkt. Ik eet met Senne in het donker met zicht op een besneeuwde lichtjesstad. Het doet Senne gapen. De laatste bezoeker komt te laat: de avondkine had er niet aan gedacht dat een vierjarige na acht uur wel eens in slaap kan liggen...