We zijn thuis van gisteren namiddag. Na een extra zak bloedplaatjes om het weekend te overbruggen, en zo een veilige marge te hebben om een eventuele nabloeding op te vangen. We hebben wel nog wat moeten bedelen voor onze 'zaterdag thuis'. " 't Is weekend," zei de verpleging, "de proffen hebben tijd...". 't Is weekend, dachten wij, tijd om thuis te zijn. De toer begon spijtiggenoeg voor ons aan de andere kant van de lange gang, en we zagen de artsenstoet maar tergend traag naderen. Kamer na kamer is de volgorde die wordt gevolgd. Tegen twee uur zijn we dan toch maar eens gaan horen of ze Senne niet aan het vergeten waren. De dag ervoor had een andere prof op de gang immers nog verbaasd gevraagd wat ik daar deed, of we opgenomen waren...
Senne viel in slaap in de korte rit naar huis en dutte nog een uurtje verder. Tegen slapenstijd wou hij persé zelf de twee trappen op zonder zich vast te houden aan de leuning "want dat moet van de kine". Resultaat: een uitgeputte, zwaar hoestende Senne op de rand van zijn bed. Een voorbode voor de rest van het weekend: inspanningen sparen om spastische hoestbuien te vermijden. Met zo'n zalig wit sneeuwtapijt buiten niet zo simpel. Na de middag zijn we dan toch met z'n vieren naar buiten getrokken, hebben het muurtje van de iglo wat verder gebouwd en zijn gaan sleeën van een helling op de Koeheide. Senne bleef gans de tijd op de slee zitten, papa en mama trokken dat het een lieve lust was. En Fran blijkt een doorwinterde sneeuwprinses: met rode appelkaken en stralende blauwe kijkers dartelde ze bijna gans de dag buiten rond. Home snow home!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.