gedichtendag

lieve mama en lieve papa van fran (geschreven in schoonschrift)

Omdat ik heel veel van je hou,
ruil ik jou nooit, nee nooit, om
al ben je soms bokkig en doe ik soms stom.
Jij mekkert wat rond, ik blaat heel verwoed -
in 't maken van ruzie zijn wij heel erg goed!
Maar als dan 's avonds de zon gaat slapen,
is het weer vrede onder de schapen.

(auteur niet vermeld)

Behalve met keel- en hoofdpijn, kwam Fran vandaag thuis van school met dit gedicht. Iedereen mocht er eentje kiezen voor thuis. Fran koos voor dit.
Na ijverig lezen en rekenen is haar bobijntje ineens af. Haar keel en haar hoofd doen pijn, ze heeft het koud en dan te warm en eetlust is er niet. Na een week verhalen over klasgenootjes die afvallen, zien we er hier ook eentje wegzakken.

Hoe weinig eetlust bij Fran, zoveel is er bij Senne. De cortisonen werken behalve op Sennes longen, ook een beetje op zijn gelaat (boller gezicht) maar vooral ook op zijn eetlust. Een ontbijt van vier à vijf boterhammen met choco, geitenkaas, salami en confituur, enkele glazen koude of warme melk, smaakvolle middag- en avondmalen, met daar tussenin de 'mama, ik heb hònger!' die gestild wordt met fruit, wortels, soep en soms eens koek, maken onze kleuter zichtbaar voller. De weegschaal laat het ook zien. We zullen maar denken dat enige reserve welkom is, gezien de achterstand en de vooruitblik... Op zijn humeur hebben de cortisonen totnogtoe geen vat, in tegendeel - we duimen voor 'houden zo!'...

Morgen nemen we in het ziekenhuis afscheid van een assistente die doorschuift naar een andere afdeling. Om de drie maanden doen ze dat. We hebben haar dinsdag al kort even bejubeld, en zullen dat morgen nog wat uitgebreider doen. Het is een arts zoals je ze wil tegenkomen: open, betrokken op meer dan alleen het medische, luisterbereid, communicatief, zowel naar kind als naar ouder, geëngageerd,... We hebben het geluk dat ze ons al langer volgde: eerst op de afdeling 'infecties', bij de eerste opnames. Toen Senne in isolatie lag op oncologie, passeerde ze vaak nog via die afdeling, en vroeg telkens oprecht hoe het ging. Toen we haar in november opnieuw zagen verschijnen, deze keer op de dagzaal, stelde dat meteen gerust. De assistenten zijn het eerste aanspreekpunt voor ouders en kinderen, ze leggen de brug naar de proffen, moeten briefen, in twee richtingen. Bijlange niet altijd een makkelijke taak... Deze deed dat voortreffelijk. Het is dan ook met spijt dat we haar zullen uitzwaaien. En die spijt is wederzijds, vertelde ze dinsdag. Inwerken en opbouwen, stillekesaan vertrouwen, om snel weer over te dragen en af te bouwen om los te laten - het is voor niemand makkelijk, vertelde ze.

Morgen zullen we ook zien wat de bloedplaatjes de afgelopen dagen gedaan hebben. Al naargelang, verandert ons ritme dan van twee naar nog maar één dag per week naar de dagzaal gaan. We zullen dan thuis moeten aerosollen. Benieuwd of er een toestelletje zal gereed zijn.

Mijn ingebouwde wekker liet me vandaag ook weten dat het stilaan weer tijd is om de poortkatheter te spoelen, dus morgen zal niet helemaal rustig kunnen verlopen. Geprikt worden is nooit leuk, ook niet als de huid verdoofd wordt. En een naald blijft een naald en Senne vindt het niet prettig om die te zien zitten in eigen vel.

Morgen is er geen school die iets kan afleiden, want in een periode van facultatieve verlofdagen of pedagogische studiedagen, is ook de ziekenhuisschool morgen een dag gesloten. Dat wordt oa rekenen op de ipad, en tegenwoordig ook op 'die spelletjesmeneer' of 'mijn spelkameraad'. Vorige week heeft een (voor ons) nieuwe psycholoog zich voorgesteld aan Senne. Totnu had mama contact met een vrouw maar rond het moment dat Senne normaliter terug zal opgenomen worden, zal zij in zwangerschapsverlof zijn. Totnu was de psychologe nauwelijks bij Senne geweest, maar met het vooruitzicht op een tweede 'opsluiting' en met de onvoorspelbaarheid van zijn reacties daarop, leek het ons de moeite om iemand nieuw te introduceren. Of Senne enige voorkeur heeft voor mannen of voor vrouwen, kreeg ik als vraag. Ja dus, zeer zeker, en hoe fijn dan dat de enige man van het psychologenteam (en ook één van de weinige mannen in het ruime team, op enkele verplegers van de bovenafdeling na) ruimte had om 'ons over te nemen'. De Ipad deed bij de eerste kennismaking handig dienst als bruggenbouwer. Senne gunde Jurgen nauwelijks een blik, maar deelde gefocust op zijn scherm wel zijn tips om snel door het racecircuit te sjeezen. Wat meteen werd uitgeprobeerd en wat eindigde met de afspraak 'tot vrijdag dan, dan leert ge mij maar eens een nieuw spelleke!'. En zo is het ziekenhuis na die lange tijd ook al een beetje uitkijken geworden.