verschil

Wat een verschil. Vorige week woensdag werd de iglo nog afgebouwd. We hadden een architect nodig om het dak te dichten. Het bouwmateriaal was niet meer wat het geweest was: poedersneeuw laat zich niet makkelijk tot curverdoosblokken vormen. Maar het resultaat mocht er uiteindelijk zijn. Het werd even een buurtgebeuren, met (witte!) soep toe. We zien 'm vanuit ons raam nog een beetje liggen, onze iglo, maar het is niet meer dan een hoopje nog. "Ik wil volgende keer twee iglo's," opperde Senne bij de eerste tekenen van dooi. Gaf dit al een kentering van zijn energiepeil aan? Mogelijk wel. 

We merkten al verschil na drie dagen nieuwe medicatie: minder gehijg, terug meer gestap, meer goesting om eens naar buiten te gaan, een sneeuwberg te beklimmen op de laatste vriesdag bvb en meer dan enthousiast te genieten van alle mogelijke manieren om van die berg te komen (rollend in dwarslig, samen op een lange slee, alleen op een lange slee, op zijn buik op de lange slee, op een ronde plastieken, tollende schijf,...). 

Nog een verschil: zo vrolijk gezind en grappig van tong hij terug is. Het moet afzien geweest zijn, nog meer dan we konden horen. 

De kentering werd vandaag bevestigd in het ziekenhuis. Voortaan moet Senne wekelijks de zesminutenstaptest doen met de kine. Tegen stevig tempo moest hij dus weer op en af de 25-meter-lijn stappen. Het werd grappig gemarcheer, vol olijke commentaren op het deuntje van kolonel Hatchie uit het Jungelboek. Net als hij het gekende "hèhè" liet horen, waren de zes minuten om. Waar hij vorige keer op die tijd ongeveer 300m stapte, haalde hij deze keer 400m. Waar zijn saturatie vorige keer zakte tot 80, bleef die nu schommelen rond de 97. 

Bij terugkeer naar de dagzaal, kreeg hij bovendien nog een mooi bloedrapport: voor het eerst zijn zijn bloedplaatjes toegenomen. En geen klein beetje, voor zijn doen van de laatste tijd. 63000, bijna een verdubbeling sinds vorige week. De droge toevoeging dat cortisonen dit in de hand kunnen werken, hebben we even geparkeerd. Dat hij er nog niet is, gezien de referentiewaarden voor bloedplaatjes tussen de 150000 en de 450000 liggen, weten we ook. Maar na zo'n lange tijd van niks en wachten, is het eens prettig nieuws. 

Wat een verschil met ander nieuws dat ons vandaag ook bereikt. Het vierde verdiep van het kinderziekenhuis komt weer veel te dichtbij. Het raakt ons mee tot in de kleinste vezel van ons lijf. Als bondgenoten en trouwe supporters plotsklaps keihard lotgenoten worden, voel ik ineens weinig verschil...