thuis-thuizer-thuist

De bloedplaatjes zijn vertrokken: de kaap van de 100.000 is dinsdag genomen. Daarmee staat het licht om nog maar wekelijks voor een bloedname naar het ziekenhuis te gaan, groot en helder op groen. We mochten zelf onze dag uitkiezen! Maandag is het ons te druk op de dagzaal, woensdag geeft teveel gerep met Fran haar programma, donderdag is ons te midden in de week, vrijdag klinkt al te fijn als weekend, dus dinsdag wordt het, dinsdag blijft het, onze kliniekdag.
En zo zijn alle voorbereidingen om thuis te aerosollen ook getroffen. Wel (weer) na enkele vijven en zessen, waaruit bleek dat binnen pediatrie niet alle deelteams mekaars werking, laat staan mekaars bestaan goed kennen. Of we hebben ons te zelfredzaam opgesteld? Na een weekje van zoeken naar een juist toestel met toebehoren, verscheen daar dinsdag dus ineens het thuiszorgteam dat ons plotsklaps alle benodigdheden kon bestellen/meegeven. Een beetje geloop van een beetje mensen voor niks... Maar goed, al bij al een goeie service en eens aanwezig, snel opgelost. We kregen er nog enkele tips bovenop om nog beter te aerosollen (na acht maanden, soit). Vrijdag testen we het allemaal uit.

Thuis, thuis, nog meer thuis. En dat met een geruststellender bloedbeeld, met minder kans op ongelukjes zoals niet te stelpen bloedneuzen. Dat geeft weer mogelijkheden. Eens wat verder weg van (zieken)huis kunnen misschien. Plopsaland vonden de kinderen zo fijn. Of de Efteling. Het is nog wel koud buiten. En zo stoer en sterk om het een ganse dag vol te houden in weer en wind, is Senne nu ook weer niet. Maar toch, zouden we het eens durven? Als niet wat verder, dan misschien wel eens wat langer weg - een weekendje ofzo? Eens samen mini op vakantie gaan...? Ik durf het bijna niet te schrijven. Het laatste anderhalf jaar is elke poging daartoe op de laatste nipper onderuit gehaald. Het lijkt te slijten: plannen met de handrem op, informeren naar annulatiemogelijkheden, naar uitzonderingen op inschrijvingsprocedures. Totnu hebben we daar wel elke keer veel begrip en goodwill voor in ruil gekregen. Of zelf een bocht gevonden die een ander plezier opleverde. Ik denk aan onze zomerdroomweek in een torenkamer van een Luiks kasteel die we probleemloos kregen terugbetaald. Of aan Amsterdam, niet te annuleren, dus anders samengesteld vertrokken, onder kameraden, dus zeker niet minder leuk. Met mijn cursussen op maandag- en woensdagvoormiddag loopt het nu net zo: ingeschreven 'onder voorbehoud' en dankzij het begrip en de flexibiliteit van de organisaties (én van de 'baby'sitters van dienst!) kan ik week na week iets nieuws ontdekken en mijn zinnen proberen verzetten. Zo gaat het dus ook. Toegegeven, niet altijd zonder gezucht, want plannen en (her)plannen, da's twee. Maar vakantie... what's in a word...?

Het ìs bijna vakantie, we zouden het bijna vergeten. Fran is sinds vorige week thuis. Ondanks het vaccin kreeg ze toch een fameuze beet van 'de griep'. De koorts was relatief snel geweken, maar haar moe lijf, flauw hoofd en hoestend hese stem namen ook haar eetlust en zo haar energie weg. Veel gezetel, geROX en gemegamindy hier de afgelopen dagen. Voor Senne een feest: het ziekenhuisregime van mateloos beeldscherm mocht nu thuis ook/nòg meer! Even een speelkameraad in huis die zieker lijkt dan hijzelf. Iemand om tips aan te geven hoe vieze siroopjes snel weg te slikken. Het streelde precies ergens zijn zelfbeeld. Tot vandaag. Fran lijkt terug klaar voor school: terug wakker van geest en scherp van tong, werd het een plagerige dag. Fran mist haar vrienden, haar juf, haar wereld. Het liep er afgelopen week nog in tranen uit. Morgen kan ze weer haar hart ophalen! Om binnen enkele dagen weer uit te rusten. Krokusvakantie. Het laat de lente al wat binnen...