vasten?

Een weekje verder, een buikje voller, een kaakje boller.
De cortisonen doen verder hun werk. De tafel nog maar net geveegd, of daar klinkt al een zeurend 'mama, ik heb honger...'. Wortels en roze pompelmoezen komen hier tegenwoordig per kilo door de deur, pomelo's en meloenen niet meer per stuk. Variatie zoeken in wintertijden is niet zo simpel, onze voetafdruk onder controle houden nog minder, vasten is hier al helemaal onmogelijk. Maar soit, in ruil krijgen we een goedgemutste want guitig giechelende zoon. Werkelijk àlles vindt hij grappig: een bijna-rijmpje, een gezellige prent, een iet of wat andere intonatie, een Wijgmaalse wipplank,...: hij schatert en zijn ganse lijf doet mee. Het werkt aanstekelijk, behalve dan voor Fran. Die vindt Senne vermoeiend, overdreven, lastig, want wat is er nu al-tijd zò grappig? En moet net hij nu ook nog eens zoveel liever en meer eten dan hij al deed, waartegen zij verbleekt als de kleinere, kieskeurigere, tragere eter... Het is niet altijd makkelijk om zus te zijn deze dagen.
De cortisonen blijven ook meer ademruimte geven, iets waarvoor ze uiteindelijk ook ingezet werden. De stappentest toonde weer een quasi constante saturatie. Maar de stappentest liep tegelijk ook niet moeiteloos. Senne zit met een zware verkoudheid, zoals iedereen thuis. Hij niest en snuit en hoest en reutelt en... blijft godzijdank tegelijk actief, eetlustig en koortsvrij. Hij hield het stappen zes minuten vol, maar de afstand was weer wat minder en zijn hart ging nogal tekeer. Er rees dan ook enige argwaan, zeker met de griep die in huis is geweest. Keelwissers zouden het weten te zeggen, en inderdaad, vandaag werd ons doorgebeld dat Senne met Influenza in zijn lijf zit. Morgen halen we dus een medicament op dat erger moet voorkomen. Weer een ander, weliswaar tijdelijk, pilletje erbij. Hij had het meteen gehoord, meneertje: de telefoon was nog maar net neergelegd, of hij kwam af, met hangende schouders vragen welk nieuw pilletje hij nu moet nemen. Dat het 'iets van maar vijf daagjes' zal zijn, dat krachtpatserig zal vechten tegen de griepbeestjes die ook bij Fran zijn langsgeweest, en dat het tien extra stempels op zijn stempelkaart zal opleveren, wat hem dus sneller bij een nieuw spelletje op de Ipad brengt: het rechtte snel zijn schouders weer en toverde (alweer) een grijns op zijn breed gezichtje, gevolgd door een "ok, da's goed"...
De bloedplaatjes zijn ineens weer gehalveerd. Geen grote verklaring. De kleine neusbloeding van afgelopen donderdag kondigde het misschien al aan. We mogen niet vlug juichen, zoveel is duidelijk.
Binnenkort zetten we ons nog eens rond de tafel met de prof met oog op de tweede transplantatie. 'Mei/juni' was ons gezegd bij ontslag in oktober, 'april' viel spontaan uit de prof haar mond toen Sennes longen terug opspeelden. Geen klein verschil voor ons, nu februari is begonnen. En geloof ons, niet alleen de timing staat als vraag op ons lijstje.