*

Een week gepasseerd.
Een week van komen en gaan spelen, van nog eens gaan logeren. Waardevolle, korte momentjes want van ochtend tot middag of namiddag zaten we in de dagzaal.
Een week van weinig tot niet eten. Normaal in de afbouw van cortisonen.
Een week van waterige stoelgang. Normaal gezien de extra antibiotica.
Een week van regelmatig braken. Normaal gezien de medicatiecocktail op een lege maag.
De stoelgang werd veiligheidshalve toch maar eens opgevangen om te laten onderzoeken. Het moet maar eens het welig tierende Norovirus zijn. Tot op vandaag nog geen positieve resultaten. Positief dus. Senne blijft ook koortsvrij en speellustig. Maar vandaag toonde zijn bloedanalyse toch iets teveel sterrekes: die helpen het doktersoog om snel de afwijkende waarden af te lezen. Natrium, kalium, bicarbonaat,... er is afgelopen week teveel aan de reserves gezeten. Ondanks het extra vocht dat Senne iedere keer kreeg toegediend toen we om het antischimmelmedicament kwamen.
Een week van samen thuis zijn maar nu dus weer niet meer. We zijn vandaag van dagzaal naar vierde verdiep gestuurd en Senne hangt nu aan rijker vocht: glucose, kalium, natrium. En hij mag even minder slikken: er kan wat medicatie iv worden toegediend, wat met opluchting werd onthaald. (De laatste 'maaltijden' (begrijp: medicatie nemen met plat water) liepen met een beetje schrik en veel tegenzin en met een spuwbak in de omtrek.) 'Wanneer krijg ik een blauwe ster?' vroeg hij voor vertrek uit de dagzaal.

Komende maandag zouden we binnenkomen met onze 'isolatiezak'. We zullen zien of we hier dan niet 'nog' zitten. Senne zou toch eerst een paar daagjes op z'n effen moeten komen, met aangesterkt bloed, vooraleer hem te overspoelen met chemo, zo klonk het vandaag. Ik hoop dat dat nog eventjes thuis mag gebeuren. De isolatiekamers zijn toch ook nog niet vrij, maar dat houdt de meerderheid van het artsenteam hier precies niet tegen om er toch aan te beginnen. 'Dan verhuizen we hem wel als zijn waarden op nul staan.' Vanuit de ervaring 'vroeger deden we het zonder die kamers'. En 'op het zesde, bij de volwassenen, doen ze dat ook zo.' 'Ook bij mensen met een immuniteitsstoornis?' kon ik niet laten. 'Dat denk ik wel,' reageerde de prof oncologie. 'Onze' prof is deze week met verlof en ik voel dat ik scherp sta. We hoorden haar vorige week nog ijveren voor een rechtstreekse opname in een isolatiekamer, we kennen intussen ook de vechtende solorol die ze hier vaak moet spelen en zijn dus mee geprikkeld. We hebben zelf ook al te veel verschil gemerkt in de manier waarop personeel omgaat met deze verschillende kamers: schorten, maskers en handschoenen die soms vergeten worden, een andere poetsijver,... Ik heb dit vandaag nog eens gezegd, maar daar is weinig oor naar: 'dat zou niet mogen, mevrouw.' Ik heb geen zin om energie te verspillen aan dit waakhond-spelen. Ik heb al twee keer gevraagd of onze stem meegenomen kan worden in de planning en of we dus rechtstreeks opgenomen kunnen worden in de isolatiekamers. Het worden nog spannende dagen...

Op donderdag passeren de cliniclowns. Ook zij moeten de regels volgen en blijven dus buiten staan. Want geef toe: wat doet een clown met een schort en een masker op? Maar geen nood: ook achter glas lukt zot doen aardig. Vandaag passeerden ze ook in de dagzaal. Fran trok hen achterna met haar rekendoosje in de hand: ze leert op school tellen en splitsen met een afbeelding van een clown. De echte clowns zetten zich gezellig op de grond, middenin de kliniekgang - wie door wou, moest er maar over stappen. En zo gezeten, lieten ze zich geduldig inleiden in dit telsysteem en maakten er natuurlijk hun eigen versie van. Tot grote (binnen)pret van Fran.