Blootjesdag

K3 hield pyjamadag op tv. 'Kijk,' zei ik, 'die doen u na!'
'Nu niet meer,' zei hij, 'vandaag ben ik blootjesdag.'
Gezien Senne zich niet graag laat fotograferen, is het zo toch duidelijk hoe Senne hier sinds donderdag zit en ligt: in zijn blootje op zijn bed.
Kleren vindt hij nu even niet comfortabel.
'Met mijn buis gaat dat niet.'
Hoewel hij een serie ferme hemden bezit die die buis wel zouden aankunnen.
Maar nee is nee, en dus houdt Senne blootjesdag.
Niemand kijkt nog op.
En iedereen passeert, geopereerd of niet.

De juf hield het eerst bij een verhaaltje alleen maar de dag erna was het aanbod gewoon weer hetzelfde als anders. Alleen Senne was meer moe.
Leen mocht niet komen musiceren. Senne was moe.
Sofie had een nieuw spelletje mee én Fran was op bezoek, dus dat mocht en kon wel.
De kine lukte één keertje niet wegens te vermoeid maar komt voorts twee keer per dag, ongeacht week of weekend, en focust op zijn ademhaling. Ze laten hem twee keer per dag zachtjes en lang grote bellen blazen. Senne ademde eerst kort en oppervlakkig om niet teveel pijn te voelen. Hij moest terug diep durven ademen, om zo ook slijmen los te werken en op te hoesten. Iets wat heel voorzichtig en bewust, met heel serieuze en geconcentreerde blik ook lukte.

Aanvankelijk kreeg hij wat te weinig medicatie tegen de pijn. 'Ik moet niet zeggen dat ik pijn heb, want iedereen weet toch dat het er is?!' antwoordde hij ineens op de vraag of hij pijn had. Sinds hij iets meer medicatie krijgt, zit hij opgewekter en meer ontspannen in zijn bed, geraakt hij vlotter op en af zijn bedpan. Want met die drain geraakt hij natuurlijk niet tot aan de wc. Het plassen verliep aanvankelijk ook niet pijnloos. Toen we van intensieve terugkeerden, hoorden we heel terloops bij de briefing die we toevallig volgden, dat ze maar ineens zijn piemeltje hadden vrijgemaakt. Ja, Senne had wel een nauwe voorhuid, maar niet om meteen ongerust over te zijn, want af en toe afgecheckt met artsen. Misschien moeten we blij zijn dat we ons daar in de toekomst geen zorgen meer rond moeten maken, maar dat was toch niet mijn eerste gevoel en reactie. 'Waarom horen wij dat nu pas en op zo'n manier?' kwam er verontwaardigd uit bij mij. De verpleging vond het bij het ontwaken op intensieve niet meteen het onderwerp om 'aan te snijden.' Ook de chirurg had niks gezegd. Ongelooflijk weeral. Ik heb me zitten afvragen hoe ze dat gezien hebben: bij een snelle pamperwissel op de operatietafel, want daar was het geen complete blootjesdag. Waar lag de focus dan ineens? Wie komt er op zo'n idee als de opdracht is om een long aan te pakken? Al komen we het waarschijnlijk nooit helemaal te weten, nu Senne er qua longen goed aan het doorkomen is, ga ik met deze vraag toch nog wat op missie.

Afgelopen dagen is er elke dag op de kamer een foto getrokken van de longen om op te volgen hoe de linkeronderkwab evolueert nu de bovenkwab weg is. Vrijdag lekte de drain en bleek ze ontkoppeld: het constante gereutel van de nacht ervoor en de lege opvangbak waren meteen verklaard. Na wat herstelwerk met stevige tape en het aanbrengen van suctie liep alles opvallend beter af. Senne kreeg ook terug een neusbrilletje en kon zo wat makkelijker ademen. Extra acties met een gunstiger beeld op de volgende foto.
Morgen mag die vervelende buis er waarschijnlijk uit. Benieuwd hoe snel Senne zijn territorium zal uitbreiden. En in welk kostuum.