Terug boven

We liggen/zitten weer op het vertrouwde verdiep. Ook Senne is opgelucht. De verpleging was hem te luidruchtig. Gans de weg terug snauwde hij 'stil! stil!' tegen de tetterende verpleging, die er precies alleen maar méér door ging praten. Mama had er ook last van.

Hij vertelt aanvankelijk weinig over zijn nacht en ochtend alleen, maar doorheen de dag komen toch enkele losse fragmentjes. Tussen ademhalingskine, juf, spellekes en veel eten door. En terwijl ik door de dag wat wachtte op chirurg of prof, vertelt Senne tegen de avond dat hij op intensieve (voor hem allemaal 'bij de slaapdokter') in het hand van dokter Isabelle had mogen knijpen toen de verpleging daar een buisje uit zijn hand moest trekken en hard moest duwen om het bloeden te doen stelpen. Dáár zat de prof dus, waar ze moest zijn!

Wie wel nog passeerde, was een blauwe meneer van de eenheid intensieve zorgen, met een bundeltje papieren dat ik meteen herkende. De man herkende ik niet en me schrap zetten bleek niet nodig. Ik hoorde excuses voor de uitleg over het onderzoek dat we hadden gekregen. Of ze de geregistreerde gegevens mogen gebruiken zonder bijkomende onderzoeken daaraan te koppelen. Ok, geen probleem!

Senne is nu vrij van extra zuurstoftoevoer en klinkt hees en terug wat kortademig, hij heeft continue pijnstilling en een drain die overtollig vocht en bloed uit zijn longstreek afvoert. Als hij rechter wil zitten, vraagt hij hulp maar eigenlijk mag ik niks anders doen dan zijn hand of schouder vasthouden en vaststellen dat die nabijheid hem precies aanmoedigt om zichzelf traag en zoekend rechter te durven zetten. De opluchting is elke keer groot bij Senne én bij mij als hij terug een comfortabele houding heeft gevonden. Vanuit die houding herneemt hij zijn vertrouwde activiteiten alsof hij niet weg geweest is. Straffe kerel toch weer.