Over fietsers en soep

Het is avond, Senne slaapt en ik zit in tl-licht met uitzicht op een lange, redelijk lege en stille gang. Het is voelbaar weer weekend.

Senne was in zijn element vandaag. De kine was welkom, de juffen heel zeker ook. Rond de middag is hij aan zijn deur gaan staan, het rolgordijn naar omhoog. Zijn klasgenoot, die op hetzelfde verdiep verzeild is geraakt, fietst voorbij. Al snel doen ze mij heel even de ziekenhuissetting vergeten en hoor en zie ik twee kleuterjongens een heerlijk vierjarigengesprek op gang trekken: autootjes worden geshowd en gekeurd, beyblades uitgeleend, het gaat even over een grote verzameling bakuganballen van een grote broer, er is herkenning bij het zien van vergelijkbare baxterzakken en verbazing over het aantal pompen dat de ene en de andere aan zijn medicatiepaal heeft hangen. Er wordt getetterd en gelachen tot de dunne jongensbenen moe zijn van al dat staan aan de deur. De ouders die in dit tafereel even compleet op de achtergrond geraken, gaan op de grond zitten en dienen eventueel als zachte zetel. Al gauw krijgt het een gezelligheid die om kaarten vraagt. Unokaarten worden er bijgehaald, en het praktische probleem van de vensterdeur die er al die tijd tussen moet blijven zitten wegens isolatiebeleid, geraakt snel opgelost. Het is een aanstekelijk tafereeltje want er blijft wel wat volk staan kijken. En zo zaten die twee kadees na lange tijd nog eens heel naturel verenigd, weliswaar met een deur tussen hen in, maar veel heeft dat niet tegengehouden.
Na de middag hield een aantal wielrenners een bezoekje op het vierde verdiep. De kinderen in isolatie kregen ze even aan hun deur. Hoewel Senne aanvankelijk ontgoocheld was dat het niet ging om 'Gilipgilbert' noch om 'Fenijs', liet hij ze toch even binnen om een promozak in ontvangst te kunnen nemen. De pet, kilometers te groot, is zijn pronkstuk!
In de namiddag is de appetijt ineens op gang gekomen. Voorzichtig maar met smaak lepelde hij wat soep met een stuk beschuit en 's avonds werd hij boos nadat hij zijn de bloemkoolsoep op had. Tegen de avond sloop er ook wat meer nijdigheid tussen. De cortisonen zijn aangekomen, precies...

Maandag wachten een endoscopie en een gesprek met de chirurg over de longoperatie. Intussen lezen we (teveel) op internet en schrijven we onze vragen op. En hopen we dat hij effectief vertrokken is met eten en drinken.