terug ademhalen

Het was vroeg dag vandaag. Een wakkere nachtverpleegster kwam een tweede zak bloedplaatjes aanhangen opdat Senne extra gewapend zijn gevecht zou kunnen aangaan. Ik had hem graag nog een uur langer zien slapen, kwestie dat hij niet nodeloos wakker zou liggen voelen dat zijn maagje knort. Maar meneertje wil niet meer slapen, vraagt of de tv aanmag en zegt via mij kranig tegen zichzelf dat hij niet mag eten en drinken tot hij weer wakker wordt bij de slaapdokter.
'Wanneer komen ze mij nu halen?' vraagt hij dan ettelijke keren. En tussendoor checkt hij nog af: 'Als ik een buisje in mijn neus krijg, gaan ze dat toch wegnemen als ik slaap he?' en 'Ze mogen niet aan mijn portacat komen - ga jij dat vragen voor mij?' en 'Ik wil geen masker (om in te slapen) maar een siroopje in mijn buisje - ga jij dat vragen voor mij?'. De jipmama moet ook in zijn kamertje blijven wachten. Jef mag ook niet mee.
In normaliter relaxe houding, met zijn armen omhoog, handen achter in zijn nek, rijdt hij even later in zijn bed door de gangen. Hij snoert snel ook de patiëntenvervoerster de mond. Ze mag wel vragen of hij nog een broer of zus heeft.
In het operatiekwartier aangekomen, krijgen we meteen een aparte box toegewezen. De briefing van de prof over de noodzaak van isolatie doet goed z'n werk. Na een beetje bladsteenschaar en ikzieikziewatjijnietziet is zijn geduld op en scandeert hij 'ik wil geopereerd - ik wil geopereerd!'.
Eens in de operatiebox speel ik spreekbuis over portacat en maskertje. Als hij merkt dat er rekening mee gehouden wordt, kondigt hij aan dat hij alvast zal beginnen slapen en sluit hij zijn ogen. Na nog één keertje komen piepen, zakt hij helemaal weg na toediening van het gevraagde 'siroopje'.

Drieënhalf uur later belt de chirurg. Alles is goed verlopen. De ganse bovenkwab is wel verwijderd omdat de plek zo centraal zat. Er is weefsel opgestuurd voor verder onderzoek. Als hij herstelt zoals de operatie verlopen is, mag hij mogelijk al na één nacht intensieve zorgen naar zijn kamer.
Nog eens anderhalf uur later mogen we bij hem. Tot onze verbazing slaapt hij niet maar zit hij half rechtop in bed met een tvscherm voor zijn neus. Zijn ogen staan ver maar zijn geest is aanwezig: 'wanneer mag ik eten en drinken?' en 'papa, we zitten al aan verdiep 74 bij het liftenspel' en 'wanneer mag ik naar mijn kamertje?'. De beademingsmachine werd voor onze komst, al na een half uur, weggehaald. Hij krijgt wel zuurstof toegediend langs een dun 'neusbrilletje'. Hij heeft geregeld jeuk aan zijn gezicht maar krabben kost moeite. Zijn benen zijn met behulp van een steun in een bepaalde stand gebracht, nodig om te kunnen blijven zitliggen. Als hij zich wat rechter wil zetten, kreunt hij van de pijn in zijn linkerzijde. Daar zit een drain die overtollig vocht, bloed en lucht naar buiten helpt. De pijn wordt continu bestreden. Hart, bloeddruk, ademhaling en saturatie zijn af te lezen van de monitor. Het piept en zoemt en tuut en alsof dat nog niet genoeg is zijn ze op de afdeling ernaast aan het boren en kloppen. Het deert Senne precies niet. Zijn handen zaten even gefixeerd maar mogen snel worden bevrijd. De aanblik van onze zoon in deze ruimte verschilt voor ons niet veel van al die andere keren toen hij wakker werd op de ontwaakafdeling van het operatiekwartier. De verpleging komt ons hier iets te luidruchtig en kordaat over. Een arts-assistent komt nog eens herhalen wat de chirurg al telefonisch liet weten en besteedt meer tijd aan een vraag tot medewerking aan een onderzoek. Het zou niet veel vragen van de patiënt, maar heel veel betekenen voor het universitair ziekenhuis. We antwoorden dat we onze zoon niet extra willen belasten, al gaat het om maar enkele tubes bloed extra en slechts een pijnloze echo van armen en benen. Heel jammer, reageerde de man ontgoocheld, 'het doet hem echt geen pijn. Maar als je niet wil, dan is dat heel erg jammer voor ons.' Hij laat toch nog een blad na en stelt voor er toch nog even over te discussiëren. Ik had het blad bijna gescheurd. Bram wist het nog te sparen voor de volgende.

We mogen alleen 's namiddags en in drie uurblokken bij hem zijn, telkens met twee uur pauze tussen, rust voor hem, en voor ons. Deze nacht zal hij alleen slapen. Morgen horen we hoe verder.

Het was een vermoeiende dag. 's Morgens ten top gelopen spanning, tot het verlossend telefoontje. 's Middags een ontroerende aanblik op onze ontzettend dappere krijger. 's Namiddags een ontwapenende welkom van onze zomerse dochter. 's Avonds een deugddoende, snelineengeflanste maaltijd in de tuin, één bord te weinig, zicht op de kers-verse bloesems en vooruitzicht op een nacht in een zacht, gedeeld bed. Om morgen weer met alle sensoren richting Gasthuisberg te staan.