We schrijven 'min zeven'. Hoogstwaarschijnlijk niet de buitentemperatuur vandaag. Geen flauw idee daarvan eigenlijk. Door de gefoliede ramen ziet de buitenwereld er wat flets uit vanuit kamer 415. De aanblik van korte mouwen en blote benen verraden een andere werkelijkheid. Binnen is het min zeven: zeven dagen nog voor de transplantatie doorgaat. De 14de is het zover.
Vandaag de tweede chemodag, morgen komen er ineens twee extra chemo's bij. Gisteren reageerde Senne in de namiddag ineens met koorts en complete futloosheid. Met de juiste medicatie geraakte dat gekeerd. Vandaag geen bijzondere reacties. Toch niet op de chemo. Wel op de echo na de foto terwijl de kine na de muziek tijdens het eten na de juf achter de kine na het nuchter-moeten-blijven voor de hersenscan. Of hij altijd zo reageert bij onderzoeken? Nee, eigenlijk meestal niet, maar soms wel, vooral in de namiddag, als het ineens teveel is. Vandaar dus de onophoudelijke, schoppende, tierende NEE'S! Vandaar dus de weinig duidelijke beelden. Vandaar dus morgen opnieuw een foto en een echo. En dan met een verwittigd man. Of twee.
De mama is een beetje blij dat ze morgen haar huis en dochter kan opzoeken. Wat valt zo'n herintrede niet licht. Wat is dat weer wennen en wat zitten we er tegelijk weer zo middenin.
En Senne, die weet het ook allemaal duidelijk al zoveel beter. Die spreekt weemoedig over zijn pita waar, spijtig, geen paprika bij was, want dat had hij toch ook zo graag nog eens rauw gegeten. En die hunkert naar écht bowlen, en naar bessen en logeren en Disneylandparijs, want de reclame zegt dat je daar met vier naartoe kan, en wij zijn toch met vier? 'Hoelang moet ik hier eigenlijk nog slapen,' vroeg hij vandaag. Een vraag die hij vorige keer zo goed als niet gesteld heeft. Dat belooft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.