Dag 0 - nieuw leven

Dag nul begint olijk. Senne zit al rechtop in bed, tv zelf aan gezet. Hij is aan 't spelen met het belletje waarmee hij de verpleging kan roepen. Het hangt aan een lange draad boven zijn bed, naast zijn kanjerketting (ook al een lange draad trouwens). Hij laat de knop over zijn bolle kaken rollen, en rond zijn mond, waar een brede lach op staat. Hij heeft goed geslapen en heeft de bel ook moeten gebruiken. Twee keer. Voor kaka. 'En de eerste keer kwam de verpleegstermeneer meteen, maar de tweede keer niet omdat een ander kindje eerst bloed moest krijgen. Ik heb dan maar nog eens pipi en kaka gedaan. En toen kwam hij wel. Een meneer met korte grijswittige haartjes.' Goed wakker geweest dus ook, maar niks van te merken.

Als ontbijt blijft vlees vooraan staan, ook vandaag. Zijn appetijt is weeral groot en smakelijk.
Met de poetsvrouw laat ik hem altijd even alleen - dat werkt beter voor haar, en praat beter voor hem. Hij volgt al een tijd een stukje van hun privéleven. Hij kent hun honden. De ene heeft een windhond die wedstrijden loopt, de andere een hond met een naam zoals zijn laatste ipadspelletje. Sinds vandaag hangen de foto's van de honden in zijn kamer. Ook de wedstrijduitslagen van de windhond liggen hier. Speciaal op proper papier gekopieerd en in een afwasbaar hoesje gestoken. Ook de poetsvrouwen voldoen hier aan een speciaal, extra kindvriendelijk profiel.

Bij de juf knutselt hij verder in het indianenthema - de totempaal wordt morgen verder afgewerkt. Terwijl de juf haar lesuur geeft, profiteer ik er al van om zelf iets te eten. Om twee uur staat de transplantatie gepland en ik zal mijn tijd en energie nodig hebben om Senne rustig van eten te voorzien, hem nog rustig een aantal keer naar toilet te laten gaan en mee filmpjes te selecteren. Ondertussen komt de verpleging in en uit om alles klaar te leggen voor het grote moment. We geven haar op weg naar buiten nog een zelfgebouwd taartje mee, deze keer dient een wafel als basis. Het is vandaag immers internationale dag van de verpleegkundige.
Iets voor twee snij ik voor Senne nog een watermeloen aan. Door mijn masker ruik ik de zomer in de kamer. Nog voor Senne een hap proeft, is hij al met al zijn andere zintuigen aan het genieten. De volle tafel vol medicatie en de extra medicatiepaal deren niet.
Om twee uur stipt staan twee verpleegkundigen gereed en in afwachting van de prof en de cellen spelen we een spelletje 'wie het langst kan zwijgen'. Een prima voorbereiding voor de volle kamer waar een spannend gebeuren zich gaat voltrekken. Iedereen geraakt door het spelletje in de juiste stemming en concentratie. De prof stapt er mee in, het kostbaar zakje cellen in haar handen. Op een half uurtje ongeveer sijpelen de stamcellen binnen. Senne kijkt ondertussen naar tv maar wordt snel onwel en braakt alles waar hij net van had genoten er in een paar gulpen uit. Medicatie helpt hem hier snel door en brengt hem ook snel en diep in dromenland. Er wordt nog een tijd scherp geobserveerd en gemonitord. De ruimte vult zich met een onfrisse geur van rotte eieren, een effect van het bewaarproduct waarmee de cellen werden ingevroren. Niet meteen een geur die ik associeer met een nieuwe start, een nieuw begin, of, zoals de verpleegster het zei, nieuw leven.