Dag +8

Weinig nieuws, weinig verandering. De witte bloedcellen staan op nul. Myelo-ablatie heet zoiets, als ik me niet vergis. De beenmergcellen zijn losgemaakt van het beenmerg en nu maakt Senne dus geen bloed meer aan. In afwachting worden de rode bloedcellen en de plaatjes af en toe bijgegeven en nu maar hopen dat men ook eens witte kan beginnen tellen. Senne laat het niet aan zijn hart komen, die doet gewoon verder, al is het met een beetje minder eten en een beetje meer kriebels en veel meer naar het wc gaan. Hij doet het supergoed zeggen de dokters en dat vinden wij ook.
Verder verlopen de weekdagen op hetzelfde ritme. Een beetje rushen om met het ontbijt, pillen en siropen, wassen, aankleden, tanden poetsen en spoelen, bed vervangen, wegen enz... klaar te zijn voor de juf. Daarna hobbelt de dag verder met een strikte planning om tussen de twee airosols ook de kinesist, de psycholoog, de artsen en de speljuf te kunnen ontvangen. Als er iemand nieuw de kamer binnenkomt, moet die van Senne een tekening maken, hetgeen ze allemaal gedwee doen. Het raam begint aardig vol te geraken, met een eervolle vermelding voor professor Meyts, die zich na een dagje oefenen, aan een spiderman waagt.