Dag +37: off we go!

Bent u er klaar voor?
Wij wel.
Met pak en zak.
Met masker.
Met een brede glimlach ook
al zal die niet meteen te zien zijn.
Maar zij maar zeker:
een glimlach was er
toen de blijde boodschap kwam.

Zijn we er werkelijk klaar voor?
Eerlijk werkelijk waar klaar voor?
Zo echtig-in-'t-echtig?
...
Nee.
Niet helemaal.
We vertrekken
heel erg
op onze hoede.
Geen beetje ook
om ons te behoeden
voor kwaad en erger.
Want in onze zakken en pakken
zit sinds begin van deze week een nieuw beest.
Een derde virus
met een veel te bekende naam.
Het woont momenteel in Sennes stoelgang.
Speciale medicatie moet het op zijn plaats houden.
Hopelijk, hopelijk, hopelijk
verhuist het niet naar zijn bloedbaan.
Want dan staan we hier weer heel snel terug
en zijn we weer héél ver van huis.
Het kan met iedereen mee
binnen gewandeld zijn.
Met iedereen.
Ook met ons.
Maar toch,
het knaagt
die lompe bezoeker van enkele weekends terug.
De ombudsman of - vrouw mag binnenkort
een niet zo schone brief van ons verwachten.
Nu we huiswaarts keren,
keert ook de tijd weer
voor een postbakje
en andere droge to do's.

Maar eerst!
zien of er al appels aan de bomen hangen,
papa's terras bewonderen en bewandelen,
een supermegagrote racebaan bouwen,
dribbelen met de Roxbal,
asperges eten
en pittabroodjes met dikgeschilde komkommer en wortel en radijs,
gezellig een beetje naast Fran zitten
voor een filmpje in de grijze zetel,
...
Kortom:
de wereld verkennen
zonder leiband en medicatiepaal.

ADEMEN!