Dinsdag kondigde de prof een maagsonde aan: Sennes maag en darmen liggen al zo lang stil dat ze niet meer weten hoe om te gaan met eten, zo klinkt het. Bovendien blijft hij hangen halverwege de zestien en de zeventien kilo. Blijven hangen is al goed, maar niet goed genoeg.
Dinsdag brulde Senne de prof buiten: zo'n nieuws vond hij níet prettig. Hij opperde nog een paar keer: ik wìl niet zo'n buisje.
Woensdag zette de diëtiste zich even bij papa aan tafel. Speciaal samengestelde sondevoeding zou de start zijn. Naargelang welk voedingsprobleem, kan sondevoeding aangepast worden. Senne zal starten met een preparaat dat twee keer tien uur zal druppelen en dat zowel maag- als darmsparend zou zijn. Naargelang hoe maag en darmen zullen reageren, zal de samenstelling, de loopsnelheid en de duur aangepast worden. Alleszins is het de bedoeling dat zijn maag en darmen ermee op gang geraken en heeft het de mogelijkheid om eventueel niet-eten tijdelijk op te vangen zodat eten, ook thuis, geen frustrerende obsessie wordt van meten en wegen en vragen en zeuren.
Woensdag leek Senne niet bezig met wat zou komen. Hij was bezig met wie er was: papa!
Donderdag zette de diëtiste zich bij mama aan tafel. Misschien staat er 'ouders met sonde-weerstand' in ons dossier? Toegegeven, ik heb wat weerstand maar het verstand zegt dat er iets moet gebeuren.
Een beetje later die dag kwam de diëtiste bij Senne langs. Net op een bijzonder slecht moment, want Senne was net ontploft tegen mama en zat in een grote colère op de grond in de badkamer. Maar de diëtiste had meer in haar mars dan alleen maar voedingsadvies: ze had ook tijd en een prima aanpak die Senne langzaam deed stilvallen, grijnzen en... armworstelen. En nadat hij gewonnen was met zijn rechterarm, was hij bereid om recht te staan en bij mama in de zetel te komen zitten om te luisteren naar het hoe en waarom van sondevoeding. Het was aandoenlijk om te zien hoe hij als een grote meneer zijn ipad uit zette en luisterde en begrijpend knikte bij een uitleg van iets waar hij niet meteen van besefte dat het zou uitdraaien op... een buisje. Een boekje toonde uiteindelijk wat de diëtiste al die tijd had benoemd met een gekke toverspaghetti en hoewel ik hem niet recht kon aanzien (want we zaten op het einde heel broederlijk met z'n drieën in een zetel naast mekaar), voelde ik zijn ontgoocheling en angst op het moment dat het prentenboekje aan de bladzijde kwam waar het meisje en haar knuffel een buisje in hun neus hadden: Senne zuchtte eens diep en zijn schouders gingen naar beneden. Toch luisterde en keek hij tot op het einde mee, en besloot opnieuw doch een pak rustiger: ik wil niet zo'n buisje.
Vrijdag werd hij wakker met vragen over het buisje. Hoe meer de dag vorderde, hoe meer vragen er kwamen. Wanneer gaan ze dat doen? Hoe lang gaat het duren? Hoe lang is dat buisje? Hoe lang moet het er in? Kan ik dan nog hoesten? Wat ga ik voelen? De toerende prof zorgde voor duidelijke antwoorden. Af en toe opperde hij er tussen: ik wil niet zo'n buisje. Maar er werd niet meer gebruld. Er klonk aanvaarding in zijn stem. Maar ook angst. Door het kunnen bepalen en respecteren van een volgorde 'eerst aerosol, dan voetenbad, dan een cracotte eten en dan het buisje steken als ik jouw twee handen mag vasthouden' kwam er enige rust. Beseffend dat er geen uitweg meer mogelijk was, onderging hij net voor het slapengaan het plaatsen van de sonde. Natuurlijk met gebrul. En met gebraak. Maar uiteindelijk keerde er rust. Ook bij mij. Zeker toen de verpleging vertelde dat er iets mis was gelopen met de bestelling van de voeding waardoor de eerste toediening zou moeten wachten tot morgen. De arts had het wel liever 's nachts zien starten omdat er dan psychologisch geen drempel kon opgeworpen worden. Ik zag een andere psychologie: die van een kleuter die het met een onbetrouwbare maag 's nachts alleen moet redden in zo'n nieuwe situatie. Wordt vervolgd.
Een vrolijker noot om mee af te sluiten: Jef was vandaag jarig. Eén jaar geleden werd hij gemaakt in de schoot of op de tafel van tante Hilde. Hij is intussen al veel avonturen en wasbeurten rijker. We hebben er vanmorgen in de badkamer een waterballon op gegooid. De rest van zijn kadootje wou Senne met papa bekijken. Jef vond het ok om op zijn verjaardag ook een sonde te laten steken. Senne en Jef: vrienden door dik en dun...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je een berichtje nalaten post dit dan hier. Je reactie wordt pas na een dag op de blog geplaatst.