+83 - (hopelijk maar) eventjes uit evenwicht

Vandaag is een trek- en sleurdag. Senne voelt zich niet lekker aan zijn buik en dat domineert de dag. Het is moeilijk en voelt heel fout en onnatuurlijk om hem dan te motiveren om nog maar eens medicatie te slikken en te aerosollen. Alles wat zijn mond passeert, lokt een braakbui uit: de drie pillen 's ochtends, de twee 's middags, de rest van de medicatie die langs de sonde wordt ingespoten, de keelwisser, de aerosol. En toch heerst de regel: min of meer een kwartiertje rust en dan nog eens proberen, en als het er dan nóg eens uitkomt, dan hoeft het even niet meer. Tot aan de volgende ronde.

Mijn moederhart roept geregeld 'Foert!!' vandaag, maar bepaald verstand neemt het telkens over. Bepaald verstand, want wat is soms best, waar overal zit wijsheid...? Moeilijke evenwichtsoefeningen hier. Al voer ik ze meestal zittend uit, ze laten me (letterlijk) baden in het zweet. (Dat Senne liever geen airco aan heeft en dat zo'n gemaskerde-schort-met-handschoenen niet de ideale zomeroutfit is, zit er natuurlijk ook voor iets tussen.)

De sondevoeding wordt wel tot morgenvroeg onderbroken en start dan zoals het begonnen is: niet meer gefractioneerd maar opnieuw in twee lange blokken van respectievelijk acht (overdag) en twaalf ('s nachts) uur. Ook het volume wordt weer teruggeschroefd: morgen sijpelen de druppels er weer tegen 5 ml per uur in.

Het zou niet uitzonderlijk zijn, zo'n evenwichtsoefening 'vooruit-achteruit' bij de start van sondevoeding na transplantatie. Tegelijk hoor ik een klein stemmetje in mijn hoofd fluisteren: 'Wat kondigt zich hier weer aan?' Sennes temperatuur danste het voorbije weekend immers ook nog eens op en neer, zonder veel verklaring. En 'niet uitzonderlijk', in alle bescheidenheid, maar ik heb ons precies al lang niet meer in die categorie geweten...

Kine Karel vond een perfect evenwicht vandaag. Het begon brullend, want wie gaat nu sporten met een mottig gevoel? Weer een worstelende moeder: respecteer of negeer ik het signaal van mijn zoon...? Nu (niet), maar wat dan straks? Ik kies voor de moeilijkste want harde weg in de hoop dat die het 'straks' nog kan inspireren en versoepelen. En het loont. Karel kent Senne en dat scheelt. Hij ziet het Unospel blinken en gooit het op een akkoordje. Senne mag vandaag lichtere oefeningen op bed doen en afronden met drie 'potjes' Uno. 'En morgen, als het geen dikkepillendag is en ik mij hopelijk niet meer misselijk voel, doe ik weer oefeningen op de grond.' Toevallig ook evenwichtsoefeningen, op een blauwe balk...

Vandaag kwam Fran aan de deur, samen met de buurmeisjes. Senne voelde zich niet lekker genoeg voor een spelletje Uno, maar volgde geïnteresseerd doch uit het zicht van op zijn bed. Fran vroeg door de deur of ik Senne kon zeggen dat, als ze kon toveren, ze zou toveren dat ze nooit meer naar zijn kamertje moest komen omdat hij terug helemaal weer beter zou zijn. Met serieuze blik liet Senne de boodschap tot bij zich komen. De meisjes lieten enkele kleurige, vrolijke tekeningen achter op het deurvenster.

We zijn deze dagen ook kampbrieven aan 't schrijven voor oa de petezonen. Ik was voor één brief op zoek naar het gedicht Bim Bam Balans. Als ik het vind in Fran haar kamer, zet ik het onder deze dag.

Gevonden!
Het komt uit het vertederende boekje 'Jij en ik en mijn rode fiets' van Marit Törnqvist.


Bim bam balans

bim bam balans
boom balk balans
ik loop heel voorzichtig
in balans

bim bam balans
boom balk balans
ik loop evenwichtig 
kijk ik dans

bimba-bamba balla-balans
balla-balans balla-balans
bimba-bamba balla-balans
kijk ik dans