Dag +80, of dag 0 + 365

Vandaag exact een jaar geleden kreeg Senne zijn eerste zakje donorcellen. De start van nieuw leven na toen bijna een jaar vol vragen, verdriet, angst, zoeken, onzekerheid,... Wisten wij toen veel...

Vandaag zit Senne in bloot bovenlijf, afwisselend in en uit de frisse wind van de airco, in en uit bad ook, met geurende Franse zeep, zo lang genietend tot hij verwonderd opmerkt dat hij precies doolhofjes op zijn vingertoppen heeft. Hij ligt en zit ook in en uit bed en zetel, om Uno te spelen en te schieten met een fluopistooltje dat zuignapkogels spuwt. Doelwit zijn een torentje plastieken bekers en een vakjesslak op het badkamerraam. De slak geeft punten van 1 tot 10, al naargelang hoe goed de schutter kan mikken.

Senne is goed gezind en actief de laatste dagen. Hij grapt en grolt, knipoogt en bulderlacht, schreeuwt (gelukkig) af en toe nog eens maar laat zich snel weer afleiden en opmonteren. Verandering van omgeving? Van binnenkant? Van gezichten? Een cocktail van het geheel? Alleszins doet het deugd om dat te horen en te zien gebeuren.

Het avontuur van de scheefgetrokken portacath lijkt achter de rug. De zwelling ebde weg, alsook de kort opgekomen verhoogde temperatuur. Voorlopig moet er ook niet worden herprikt.
Er zijn een paar medicatiepompen van de paal gehaald. Zo'n paar draden en kilo's minder aan z'n lijf doen hem ook zichtbaar deugd.
Zijn buik blijft wel zwaar en vol aanvoelen na elke pil die erbij moet. Vanmorgen moest alles er nog eens uit. Toch blijft het sondeschema aangehouden: nog steeds 600ml per etmaal maar sinds vandaag gefractioneerd - de voeding loopt met grotere hoeveelheden op kortere tijd en dus ook met grotere tussenpauzes. Er wordt met andere woorden al wat een maaltijdritme aangegeven. De helft van wat hij moet krijgen, loopt over de nacht. De intraveneuze voeding TPN wordt geleidelijkaan afgebouwd.

Gisterenavond kreeg ik voor het slapengaan zo'n zachte, lange nachtkus op mijn mondmasker, dat ik er bijna van duizelde. 'Wat kijk ik uit om dat nog eens te voelen zónder masker,' zei ik. 'En ik kijk uit dat jij terug bij mij mag slapen!' Een raak gekozen doelwit. Zo tastbaar en dichtbij. En toch heeft ons verstand enkele dagen geleden beslist om voort te doen zoals we al bijna 100 (!) nachtjes bezig zijn: Senne slaapt alleen, ook in deze 'gewone' kamer. Omdat we zien en horen dat hij het zo goed kan. Omdat wij 200% vertrouwen op de goede en nabije zorgen. Maar ook omdat we niet weten hoeveel nachten er hier nog zullen volgen. Een mens kan wat aan, zoveel is duidelijk. Maar een mens moet ook goed voor zichzelf blijven zorgen om veel aan te kunnen, zoveel is ons intussen óók duidelijk.

Lievegroteveelteflinke zoon, ooit, als je nóg wat groter en nóg wat wijzer bent, vertellen we je de andere helft van de waarheid. Nu weet je dat de dokters hebben beslist dat het beter is voor al je celletjes dat je alleen slaapt en dat de zetel naast je dus beter nog niet open getrokken wordt tot een bed. 'Ok,' antwoordde je toen zelfzeker met een grijns van een overwinnaar, 'ik kan dat ook goed!', niet beseffend hoe hard je ons daarmee steunt...