de ontdekking van de hemel

Eerst was er 'Het Mannenweekend'.
Wat aanvankelijk een noodzaak was, werd een grote deugd.
Fran en mama trokken in het weekend van 11 november naar oma en opa aan zee. Het werd daar op de opa na bijna een vrouwenweekend: ook twee nichtjes arriveerden. Er werd gehaakt (natuurlijk), geprobeerd, afgehaakt, gedanst, gerollenspeeld, gesmuld, gelachen, gegraven, gewandeld, uitgewaaid, gevliegerd, opgeraapt, geslapen. Tot de neven en een nonkel het evenwicht herstelden. Ze nodigden uit tot een rit met een reuzegocart door de straten van De Haan - hoe lang was dàt geleden??
Senne kon niet mee: dagelijkse intraveneuze medicatie dus dagelijks naar de kliniek - weekend, zondag, feestdag of niet. Of we hem hebben horen klagen? Bijlange niet! Het werd immers Mannenweekend: zomaar eventjes papa 48 uur non-stop ter beschikking! Hoe dat precies verliep, zal niemand ooit helemaal te weten komen. Mama merkte alleen een opvallend contente, ontspannen Senne bij thuiskomst. Geheimzinnige blikken en grijnzen verraadden veel amusement. Dikke knuffels ook enig gemis.

Dan was het vorige week vrijdag. De laatste intraveneuze antischimmelmedicatie liep en het licht werd op groen gezet om naar een ander ritme over te stappen: geen 7/7 dagen ziekenhuis meer, 's weekends voortaan vrij, eerstvolgende week drie dagen naar het ziekenhuis komen, rest thuis blijven, en dan weer verder plannen.

Zaterdag gebeurde er dus niks. En veel tegelijk. Maar weinig tegen een klok. Rode draad: eten... Elke dag iets anders en iets meer. Er werden koekjes gekozen, deeg gekneed, gevormd en gebakken, biefstuk-friet geprobeerd, poffertjes en chocola,... En omdat er zoveel vettigs lukte en we persé van die zware kaliumspuiten afwilden, schilden we eindelijk het eerste stuk fruit sinds.... maaaaanden. Een appel uit onze tuin. Hoe werd die gesmaakt! Gesmakt, geslurpt, geknabbeld, gevreten. Alsof zijn leven er van afhing. Een appel werd een peer, een peer een mandarijntje, een glas appelsiensap, een kiwi, want ineens deed de kaka terug pijn... En de kaka, die trok zich van al die rauwe vezels niks aan, die bleef zijn stevige zelve. En kreeg zoals het afgelopen half jaar veeeel aandacht en bijna applaus.

Zondag reden we voor een dag met ons vieren op en af naar zee. Wat vond Senne de weg lang. Wat sjeesde de auto snel. Wat zorgde dat voor wows en kijks en zies. Allemaal nieuwe ontdekkingen die gulzig werden opgemerkt. De zee werd even gulzig begroet. Met vier broeken over mekaar. Zandkastelen bouwen bij vloed: het werden er zeker vier. Met Senne er telkens bovenopmiddenin.
De boemerang werd uitgetest. De loopfiets volgde parcours-strepen door het zand. Buffon en Pele liepen mee achter de bal, samen met opa en P.O. Tot het genoeg was. En dan denk je: binnen valt hij stil, moegewaaid van zoveel zee en zout en zand. Maar nee: Senne leidt een breakdancetoernooi, stelt een jury samen en daagt iedereen uit. Nu zijn arm niet meer in het verband zit, is er weer bewegingsvrijheid. En mogen wij weer deel zijn van schone taferelen. De ontdekking van zijn hemel. Iedere dag een beetje meer.