Senne-cmv: 0-1

Ons laatste blogbericht nog niet gans koud of hier zitten we weer: duikbootkamer afdeling 344... Het heeft niet mogen zijn. Zaterdagmiddag, nét voor De quiche van omamie, vond Senne zichzelf wat te warm. 38.5 bevestigde de thermometer. Dat konden we niet negeren, al zakte de temperatuur een beetje later spontaan weer. Gezien hij ook nog niet geplast had, kondigden we onze komst al maar aan, op dubbele wijze.

Vermoedelijk is het cmv de boosdoener maar omdat de infectieparameter in Sennes bloed blijft stijgen, zou er ook iets anders aan de hand kunnen zijn. Daarom moet hij nu zowel zijn dikke pillen slikken als intraveneus een breed-spectrum-antibioticum krijgen én moest hij gisteren al eens naar de radioloog en morgen onder de scanner om zijn longen op te volgen. Als 'post-transplant' is het niet ondenkbaar dat er opnieuw een opflakkering is van schimmel in zijn longen of zelfs afstoting in datzelfde orgaan. Spaar ons daarvan...

Omdat het altijd voelbaar weekend is in de kliniek en er tussen de antibioticatoedieningen in niets moest gebeuren, bedelden we ons deze namiddag even over-en-weer naar huis. Voor Fran weer aanpassen: ze had zo uitgekeken naar eens een dagje gewoon thuis, onverstoorbaar lang in pyjama, spelen met playmobil en barbies. Als Senne haar voor de zoveelste keer het zwijgen oplegt als ze wil zingen (en zeker als hij het niet wil, wil zij het net twee keer langer en drie keer luider...), houdt ze zich niet in en huilt en roept ze dat ze nooít iets mag van Senne en al-tijd naar hem moet luisteren. We denken even: voor wie hebben we eigenlijk gebedeld? Maar eens thuis wordt er fijn gespeeld, gesnoept, geschilderd, gegeten. Tot de pizza op is, het buiten pikdonker is en de klok zegt dat we terug bergop moeten.